9. sierpnia 2023 roku, specjalny przedstawiciel Unii Europejskiej w regionie Sahelu, Emanuela del Re, w wywiadzie z włoską gazetą La Repubblica stwierdziła, że: “Wpływ sankcji [na Niger] staje się widoczny,”, “Braki lekarstw i jedzenia osiągają alarmujące poziomy, a przerwy w dostawie prądu są coraz bardziej powszechne. Jeśli chcemy osłabić juntę, nie możemy zaprzestać tych działań.”
Stanowisko del Re reprezentuje długotrwałą politykę Unii Europejskiej oraz imperializm Stanów Zjednoczonych polegające na prześladowaniu mieszkańców państw uznanych przez nie za niezgodne ze swoim dyktatem. Dzieje się to pod groźbą zbrojnej interwencji. Francuscy i amerykańscy żołnierze odmówili opuszczenia granic Nigru.
Wojna w Nigrze musi zostać uniknięta za wszelką cenę. Gdy Burkina Faso, Gwinea i Mali wyrażają swoje poparcie i gotowość wsparcia Nigru w przypadku zbrojnej eskalacji konfliktu, zagraniczna interwencja w tym kraju grozi eskalacją do poważnego konfliktu regionalnego z ugrupowaniem ECOWAS składającym się z państw Afryki Zachodniej. Taka eskalacja skazałaby miliony ludzi na przemoc i poziomy niedostatku, które już są dotkliwe dla narodów wciąż żyjących w cieniu rządów kolonialnych.
W Nigrze, jednym z najbiedniejszych państw na świecie, sytuacja jest szczególnie trudna. Państwo jest bogate w surowce naturalne takie jak złoto, węglowodory i uran używany w energetyce jądrowej. 15% uranu wykorzystywanego we Francji pochodzi z Nigru, co odpowiada blisko 5% wydobywanego uranu na świecie.
Niger wciąż jest nadmiernie eksploatowany. Blisko 90% mieszkańców Nigru nie ma dostępu do prądu, a 42% mieszkańców żyje w warunkach skrajnej nędzy. Niger zajmuje 189. miejsce (z 191) wg. Wskaźnika Rozwoju Społecznego ONZ.
Podobnie jak w innych państwach Sahelu, kryzys ekonomiczny w Nigrze potęgowany jest przez panoszenie się Stanów Zjednoczonych i państw europejskich w regionie. Zniszczenie Libii przez NATO w 2011 roku podsyciło brutalne powstania w regionie, zasiało niestabilność, podziały i biedę — tworząc preteksty do coraz głębszej penetracji NATO na kontynencie afrykańskim.
Ta dynamika odzwierciedla utrzymywanie się pasożytniczych, neokolonialnych stosunków między państwami afrykańskimi a ich byłymi kolonizatorami, wspieranych przez nieustanne zagrożenie wojną militarną lub gospodarczą.
Sankcje — ani nowa wojna — nie mogą zerwać nici wyzysku, które nadal wiążą Sahel z centrum imperialnego świata. Są jedynie w stanie je pogłębić, skazując ludność regionu na jeszcze większą biedę.
Progressive International sprzeciwia się karaniu Nigerczyków sankcjami i zbrojną interwencją. Odcięcie dostępu do jedzenia, lekarstw i dostępu do prądu jest zbrodnią. Wzywamy międzynarodowe środowiska progresywne do przyłączenia się do apelu o deeskalację konfliktu, dyplomacji oraz pokoju.
